Demin Cenk bana “www.tuuce.com diye süper bi site var, baktın mı hiç?” diye sorunca “valla ben de duydum ama bakmaya fırsatım olmadı” diye cevap verdim. “Sahibi de bakmıyor zaten” deyince ben de;
“Ne yapayım, Şevki ve İlhami gelmiyor. Biz üniversitedeyken şevk ve ilham babında bu hayali kahramanları bulmuştuk kendimizce” diye bir cümle kurdum.
Bir de baktım ne göreyim.. “Ben üniversitedeyken…” diye başlayan cümleler kurmaya başlamışım da farkında değilmişim
Yaşlandım anacımmmm yaşlandımmmmm 
Biliyorum, uzuuuun bir ara verdim. Ama adı üstünde: “ara“. Mutlaka geri dönüşü olacaktı. Canım sitemi terk edebilir miyim ben? Gerçi bu yazı yazma süreci biraz daha uzayacaktı. Eğer Cem‘in, Ergun Dayımın, annemin ve Bilal‘in uyarıları olmasaydı 
Bu dönem son dönemim. 4. sınıf bitiyor, inanamıyorum. Daha yeni başlamıştım halbuki. Mini mini 1’lerdim daha.. Şimdilerde ise mezuniyetten konuşur oldum. Son dönemim normalden biraz daha hareketli geçiyor. Sadece 3 ders alıyorum halbuki. Halk arasında bunu söylediğim zaman suratıma dövecek gibi bakıyorlar. Ben de söylemeyi bıraktım.. Yoksa bırakmadım mı? 
Aklımda bir sürü şey var.. Dönüp duruyorlar.. Şimdi birkaçını buraya aktarınca beynime siz de acıyacaksınız:
– 3 ders almama rağmen 6 ders alıyor gibiyim. Hele bir tanesi var ki.. Proje, makale analizi, sunum derken ohooo.. İsmi Turkish Economy. Proje taslakları için son teslim tarihi 4 Mayıs’tı. Ama biz geçen hafta hocadan 1 hafta daha müddet istedik, o da kabul etti. Fakat şöyle bir durum var ki, hoca teslim tarihini erteledikçe ben de taslağı hazırlamayı erteliyorum. Böylesine bir kısırdöngü içerisindeyim
– Alt komşularımız sürekli pastırma yapıyor. Bu ne biçim mide anlamadım ki ben bunu 
Apartmana her girişimde, kapılarının önlerinden her geçişimde artık refleks olarak burnumu tıkıyorum!
– Bugün otobüste yurdum insanının müthiş(!) zekasına bir kez daha tanık oldum. Otobüs camındaki “Lütfen sigara içmeyiniz” yazısındaki “mey” kısmını silerek “Lütfen sigara iç iniz” mesajı veren zihniyeti tebrik mi edeyim yoksa aynı zihniyete teessüf mü edeyim şaşırdım kaldım..
– Bu aralar Scrabble’a acayip sardım. Oynamaya doyamıyorum resmen.. Ali Scrabble’ı sevmeseydi napardım onu da bilemiyorum.. Neyse ki alıştırdım, artık paso Scrabble oynuyoruz
– Son dönemimde kütüphanemizi öyle bir yenilediler ki gırtlağıma oturdu kaldı acısı.. Ne aşağı iniyor, ne de yukarı çıkıyor.. Öyle bir manzarası var ki deniz, dağlar, yeşillik off off.. Fena yani.. Ders çalışmasanız bile alın kahvenizi manzarayı seyredip dedikodu yapın 
Ama biz çalışkan öğrenciler olaraktan neredeyse her akşam kütüphaneye gidiyoruz. Son dönemimde doyayım şu kütüphaneye diyorum ama doyacağım gibi görünmüyor; gözüm arkada gideceğim resmen. Masalar, sandalyeler, raflar, bilgisayarlar öyle bir düzenlenmiş öyle bir çalışma ortamı yaratılmış ki bizlere birbirimize bakıp bakıp çalışmak kalıyor. Farkında olmadan birbirimize gaz veriyoruz; lâkin dersle alakası olmayan tipler bile kütüphanede kitap kurdu olup çıkıyor. Buradan da görüntünün ve/veya uygun bir ortamın motivasyon üzerindeki etkilerini anlamak mümkün
– Odamı anlamakta zorluk çekiyorum. Ben topluyorum.. Peki, tamam, yakalandım.. Toplar gibi oluyorum. Ama sonra her şey yerli yerine oturuyor yine. Yerli yeri dediğim eski dağınık hali. Umutsuzum, çaresizim
– Bugün Cem’le İstinya Park’ta gezerken 23 Nisan Çocuk Bayramı‘nı uzun zamandan beri ilk defa bu kadar yakın yaşadığımı fark ettim. Aslında herhangi bir şey fark edecek durumda da değildim. Her yer bıcır kaynıyordu. Bıcır bıcır da konuşuyorlardı. Biri balonun üstüne oturmaya çalışıyor, diğeri de balonu inceliyordu. Keşke bizim de tek derdimiz balon olsa..
Bu son madde iyi oldu. Buradan bütün çocuklarımızın 23 Nisan Çocuk Bayramı’nı kutluyorum. Çocuk olmayanlar! Üzülmeyin! Sizin de içinizdeki çocuğun bayramı kutlu olsun! -en azından ben kendimi böyle avutuyorum-.Yazımın başlarında beynime acıyacaksınız dedim. Haklıymışım değil mi? 
Dipnot: Sevgili Cem, “bugün son günün. 12’ye kadar yazı yazmazsan siteni kapatacağım” uyarısı -yoksa tehditi mi desem- sanırım işe yaradı ama sakın bir daha kullanayım deme.
Malum, okulun ilk haftası diye keyifli bir kaytarma söz konusu bende. Şile’den dün döndüm ve hemencik Gözde’mle buluştum tabi ki Amacımız, uzuuun zamandan beri yapamadığımız konuşmalarımızı yapmak ve tabi ki bol bol gülüp eğlenmek. Tabi hâl böyle olunca ortaya garip sonuçlar da çıkıyor..
Enfes kahvelerimizi aldıktan sonra geniş koltuklara oturduk ve sohbetimize başladık. Ben bıdı bıdı bir şeyler anlatıyordum ama fark ettim ki Gözde elindeki kahve kutusuyla cebelleşiyor.
T: Napıyorsun Gözde?
G: Ya bu şekersiz, şeker atmaya çalışıyorum ama kapağını açamıyorum.
Bendeniz o anda bir teori patlattım. Kahveyi Gözde’nin elinden alarak..
T: Bak Gözde, kahve kadınlara benzer. Ona narin davranacaksın. Haşır huşur açmaya çalışırsan olmaz, nazik bir şekilde açmaya çalışacaksın
–ve kahve “tık” diye açıldı.. Ve kapağı hemen açmamın verdiği gururla..
T: Ah ben erkek olacaktııımm, nasıl anlardım kadın ruhundan..
G: Kahve uykusuz bırakması bakımından da kadınlara benzer.
T: İkisi de sinir yatıştırır ama fazlası mideyi rahatsız eder. Hele her çeşit kahveyi tatmayı denersen mide fesadı geçirir Tahtalıköy’de alırsın soluğu –aslında soluk alabileceğinden şüpheliyim-
G: İkisi de uyarıcıdır.
–ve derin bir sessizlik.. cesaret edip yan koltuğumuzda oturan şahsiyete baktığımda şapşal sırıtmasını gördüğüm zaman kendi arkadaşlarından çok bizi dinlediğini fark ettim acı bir şekilde.. Tabi bize de geldi bir gülme.. Düşünsek daha çoook ortak özelliklerini bulurduk ama sonuncusundan sonra düşünmek istemedik! Sonra sağolsun Gözde kalemini çıkarıp bu tarihi konuşmayı bir kağıda yazdı.. Kalemin de maşallahı vardı hani.. Boyu benim boyumdan uzundu neredeyse
Dilerdim ki Gözde, yazma işlemini tamamladıktan sonra kalemini çantasına geri koysun. Ama maalesef o kalemi elinde sallaya sallaya hararetli bir şekilde bir şeyler anlatmaya devam etti. Cümlesindeki her vurguda kalemi iyice sallıyor, benim o kalemin Gözde’nin elinden fırlayıp gözüme saplanma ihtimalini hesaplamaya olan eğilimim gitgide artıyordu. Benim bildiğim ve tanıdığım Gözde, sakarlık alanındaki kariyerini var gücüyle devam ettirirdi. Nitekim öyle de oldu. Canım arkadaşım beni hiç hayal kırıklığına uğratmaz ki.. Neyse ki kalem gözümün yerine cama fırladı ve oradaki hemen herkesin kötü bakışlarına maruz kaldık. Ama tedarikliydik biz daha ne rezaletler atlatmıştık ki onları burada anlatmaya hiç gerek yok. Ama anlatmayı gerekli gördüğüm bir olay var..
Biz sohbete devam ederken biten kahvelerimizi almak ve masamızı silmek için bir çocuk geldi. Elindeki birikmiş tepsileri hemen geri almak üzere yan masamızda tek başına oturan bir bayanın karşısındaki sandalyeye koydu ve bizim masamızı silmeye başladı. Sonra hepimiz o sesle irkildik:
“Pardon, bunları buraya koymak için benden izin aldınız mıııığğğhhghh?”
Biz hepimiz şeklindeyiz tabi.. Çocuk ne diyeceğini şaşırdı ve sadece
“Hemen alacağım şurayı silerken oraya koydum sadece” diyebildi.. Kız utanmadan:
“Ama pat diye oraya koymanız hiç hoş diil yaneeee” dedi. Bizim “artık yeter, buranın havası kaçtı” deyip çıktığımız an o andır.. Bu insanlar şaka değil, gerçek..
Tatil nedir? Nasıl geçirilmelidir? Ne yapılmalıdır ki tatilden en güzel şekilde fayda sağlanabilsin? Bu yaşıma geldim, bunca tatil geçirdim hâlâ şu soruların cevaplarını doğru dürüst bulamadım..
1 haftalık bahar tatilim bugün itibariyle bitmiş bulunuyor. Tatiller bana yarıyor mu yoksa beni daha mı fena yapıyor anlayamıyorum. Tatil yapmazsam delirecek gibi oluyorum o yoğunluk içinde. Belki de o kadar yoğun olmamam gerekiyor; bunu bu hâle ben getiriyorum. Tatil yaptığım zaman da iyice abartıyorum ve tatilde yapmayı planladığım hiçbir şeyi yapamıyorum. Neden? Bilmiyorum. 
Tatilin tadı damağımda kaldı. Hâlâ tadını almak için damağımı zorlasam da artık çok geç.. Haziran’a az kaldı diye kendimi avutuyorum. Finallerden sonra rahatım. Staj konusunu katmazsak tabi..
Bu ıvır zıvır hakkında odamda oturmuş kendi kendime söylenirken, hatta söylenme evresini aşıp kendi kendime bağırınırken ve kafamı duvarlara vurma kıvamına gelirken birdenbire eski çağlarda yaşamayı diledim. Ama anlık bir şeydi. Neden mi anlık? Çünkü düşündüm..
Eski, çooook eski çağlarda ne yapıyorlardı? Soruyu kendim cevaplayacağım izlenimi vermiş bir cümle bu; ama ben ciddi anlamda soruyorum:
– Mesela en basiti, dişlerini nasıl fırçalıyorlardı diye aklıma bir soru geldi. Diş macunu yok, bir şey bulsalar bile dişlerini yeterince temizleyemezler.
– Saçlarını nasıl kesiyorlardı? Ne bulurlarsa ellerine alıp saçlarına abuk subuk şekiller vermek zorunda kalıyorlardır muhtemelen. Ne fön var, ne jöle var, ne tarak ne fırça ohoooo..
– Neskafe yok, dondurma yok, çeşit çeşit lezzetli abur cuburu bulmamışlar. Hayat mıymış onlarınkisi bee?!?!
– Parfüm veya parfüm ürünleri kullanmadan nasıl durulabilir diye düşünüyorum. Sizi bilmem ama ben parfümden çok etkileniyorum. Daha önce “Parfüm ==> İnsanı Rezil de Eder; Vezir de..” adlı yazımda belirttiğim üzere..
– Müziksiz nasıl durabiliyorlardı? Biliyorum, bir şeyin varlığına alışmazsan onun yokluğunu hissedemezsin. Kimbilir şu anda bizim bilmediğimiz, bizden çok sonra üretilmiş olacak neler var. O zamanki insanlar da bizim için “bu”nsuz nasıl yaşıyorlardı diyecekler.. Film diye bir şeyin olmaması da ne büyük eksiklik! Sadece son 1 haftada “tatilimi Hollywood’da geçirdim” diyecek kadar çok film seyrettiğimden olsa gerek onsuz bir hayat nasıl olur düşünmek bile istemiyorum. Gerçi o insanların kendileri filmdiler. Bugün bizim önümüze her şey hazır geliyor. Birileri tarafından üretiliyor, hazırlanıyor, bize sadece satın almak düşüyor. Ama onlar bütün kişisel ihtiyaçlarını kendileri karşılamak zorundalardı. Düşündüm de, böyle bir belgesel seyretmeyi çok isterdim.. Müziğe gelince, onlar doğanın sesini dinliyorlardı. Bu çok daha huzur verici olabiliyor bazen. Bugün sokakta yürürken kulaklığımı takmazsam dinleyeceğim şeyleri sayayım hemen:
==>yolda kavga eden kadınların sesi
==>arabaların insanı sağır ve hasta eden korna sesleri
==>şoförlerin gerekirse arabadan çıkıp birbirlerine saydıkları küfürler vs vs.
Ama o zamanlarda doğanın sesini dinlemek mümkündü. Hemen şu noktada aklıma 2 gün önce annemle seyrettiğimiz “August Rush” filmi geldi. Müziğin bu kadar içimizde olduğunu, aslında her an her saniye müzikle birlikte olduğumuzu ve müziğin hayatımıza kattığı anlamı o kadar güzel anlatıyor ki.. Bana kazandırdığı “Something Inside” isimli muhteşem şarkı da cabası. Filmlerde gerçeklik payı arayanlar için söylemeliyim ki, filmin masalsı yönü ağır basıyor. Ayaklarınız yere basarken seyretmemeniz, çok gerçekçi olmamanız gerek. Hıncal Uluç televizyonda August Rush hakkında konuştuktan sonra annem bana öyle bir “Tuğççeeeee bu filmi kesinlikle seyretmeliyiz” bakışı fırlattı ki.. Konuşmadan sonra ağzımdan akan suları silip anneme katıldığımı söylemem baya bi zamanımı aldı. İyi ki de Hıncal Uluç’u dinleyip seyretmişiz bu filmi. Zaten 4-5 ay önce köşe yazılarından bir tanesinde “Heroes of China” gösterisini öyle bir tanıtmıştı ki o gösteriye gitmeden de rahat edemedik. O ne derse biz onu yapıyoruz anlayacağınız 
Yarın evimizde badana başlıyor. Ben de Şile’ye, okulumun ve yurdumun sıcak kollarına koşuyorum. Badana madana bizi bozar..
DİPNOT: [Cem, sonunda 10 Things I Hate About You‘yu seyrederek senin de benden nefret etmenin 10. sebebini listeden çıkarmış oldum ]
Blog hayatımın (!) en daldan dala atlayan, en aşure kıvamında yazısını yazmış bulunuyorum. Aç karna okumayın. Yoksa geç mi kaldım?
