Biliyorum, uzuuuun bir ara verdim. Ama adı üstünde: “ara“. Mutlaka geri dönüşü olacaktı. Canım sitemi terk edebilir miyim ben? Gerçi bu yazı yazma süreci biraz daha uzayacaktı. Eğer Cem‘in, Ergun Dayımın, annemin ve Bilal‘in uyarıları olmasaydı 
Bu dönem son dönemim. 4. sınıf bitiyor, inanamıyorum. Daha yeni başlamıştım halbuki. Mini mini 1’lerdim daha.. Şimdilerde ise mezuniyetten konuşur oldum. Son dönemim normalden biraz daha hareketli geçiyor. Sadece 3 ders alıyorum halbuki. Halk arasında bunu söylediğim zaman suratıma dövecek gibi bakıyorlar. Ben de söylemeyi bıraktım.. Yoksa bırakmadım mı?
Aklımda bir sürü şey var.. Dönüp duruyorlar.. Şimdi birkaçını buraya aktarınca beynime siz de acıyacaksınız:
– 3 ders almama rağmen 6 ders alıyor gibiyim. Hele bir tanesi var ki.. Proje, makale analizi, sunum derken ohooo.. İsmi Turkish Economy. Proje taslakları için son teslim tarihi 4 Mayıs’tı. Ama biz geçen hafta hocadan 1 hafta daha müddet istedik, o da kabul etti. Fakat şöyle bir durum var ki, hoca teslim tarihini erteledikçe ben de taslağı hazırlamayı erteliyorum. Böylesine bir kısırdöngü içerisindeyim 
– Alt komşularımız sürekli pastırma yapıyor. Bu ne biçim mide anlamadım ki ben bunu
Apartmana her girişimde, kapılarının önlerinden her geçişimde artık refleks olarak burnumu tıkıyorum!
– Bugün otobüste yurdum insanının müthiş(!) zekasına bir kez daha tanık oldum. Otobüs camındaki “Lütfen sigara içmeyiniz” yazısındaki “mey” kısmını silerek “Lütfen sigara iç iniz” mesajı veren zihniyeti tebrik mi edeyim yoksa aynı zihniyete teessüf mü edeyim şaşırdım kaldım..
– Bu aralar Scrabble’a acayip sardım. Oynamaya doyamıyorum resmen.. Ali Scrabble’ı sevmeseydi napardım onu da bilemiyorum.. Neyse ki alıştırdım, artık paso Scrabble oynuyoruz 
– Son dönemimde kütüphanemizi öyle bir yenilediler ki gırtlağıma oturdu kaldı acısı.. Ne aşağı iniyor, ne de yukarı çıkıyor.. Öyle bir manzarası var ki deniz, dağlar, yeşillik off off.. Fena yani.. Ders çalışmasanız bile alın kahvenizi manzarayı seyredip dedikodu yapın
Ama biz çalışkan öğrenciler olaraktan neredeyse her akşam kütüphaneye gidiyoruz. Son dönemimde doyayım şu kütüphaneye diyorum ama doyacağım gibi görünmüyor; gözüm arkada gideceğim resmen. Masalar, sandalyeler, raflar, bilgisayarlar öyle bir düzenlenmiş öyle bir çalışma ortamı yaratılmış ki bizlere birbirimize bakıp bakıp çalışmak kalıyor. Farkında olmadan birbirimize gaz veriyoruz; lâkin dersle alakası olmayan tipler bile kütüphanede kitap kurdu olup çıkıyor. Buradan da görüntünün ve/veya uygun bir ortamın motivasyon üzerindeki etkilerini anlamak mümkün 
– Odamı anlamakta zorluk çekiyorum. Ben topluyorum.. Peki, tamam, yakalandım.. Toplar gibi oluyorum. Ama sonra her şey yerli yerine oturuyor yine. Yerli yeri dediğim eski dağınık hali. Umutsuzum, çaresizim 
– Bugün Cem’le İstinya Park’ta gezerken 23 Nisan Çocuk Bayramı‘nı uzun zamandan beri ilk defa bu kadar yakın yaşadığımı fark ettim. Aslında herhangi bir şey fark edecek durumda da değildim. Her yer bıcır kaynıyordu. Bıcır bıcır da konuşuyorlardı. Biri balonun üstüne oturmaya çalışıyor, diğeri de balonu inceliyordu. Keşke bizim de tek derdimiz balon olsa..
Bu son madde iyi oldu. Buradan bütün çocuklarımızın 23 Nisan Çocuk Bayramı’nı kutluyorum. Çocuk olmayanlar! Üzülmeyin! Sizin de içinizdeki çocuğun bayramı kutlu olsun! -en azından ben kendimi böyle avutuyorum-.Yazımın başlarında beynime acıyacaksınız dedim. Haklıymışım değil mi? 
Dipnot: Sevgili Cem, “bugün son günün. 12’ye kadar yazı yazmazsan siteni kapatacağım” uyarısı -yoksa tehditi mi desem- sanırım işe yaradı ama sakın bir daha kullanayım deme.