I tried so hard and got so far
But in the end it doesn’t even matter
I had to fall to lose it all
But in the end it doesn’t even matter
sözleriyle yine şööööyle bir geçmişe döndüm biraz önce. Linkin Park diye adlandırılan şu yandaki muhteşem grup lise son sınıfta girdi hayatıma. Daha önceleri benim için hiçbir şey ifade etmiyordu. Yukarıda yazdığım sözlerde adam bir şey için çok uğraştığını, çok çaba harcadığını hatta düşmeyi bile göze aldığını; ama sonunda bütün bu çabalarının hiçbir işe yaramadığını, hepsinin boşa gittiğini ve başladığı yere geri döndüğünü söylüyor. Lise sonda geometri testleri çözerken dinlediğim bu şarkı sadece hoş bir ritimdi benim için. Onun dışında pek bir şey ifade etmiyordu; çünkü ben o zamana kadar hangi konuda uğraşsam sonucunu alıyordum. Hiçbir çabamın boşa gittiğini görmemiştim henüz. Fakat lise hayatının bitmesi ve yeni ortamlara girmemle birlikte bir çok şey gibi bu durum da değişti. Bir çok konuda ezberim şaştı. Yeni insanlar, yeni olaylar, daha önce hiç karşılaşmadığım tepkiler, düşünceler vs. Bunlara uyum sağlamam kolay ve çabuk oldu olmasına ama bununla doğru orantılı olarak bende bıraktığı şaşırtıcı etki de o kadar fazla oldu. Çok değil daha 2 sene oldu ama ben bu süre içerisinde o kadar çok değişik insan, değişik düşünceler, ilginç -yoksa acayip mi demeliyim- tavırlarla karşılaştım ki, onları anlamaya çalışmaktan kendimi anlamaya ve kendim üzerinde düşünmeye fırsatım kalmadı. Ne istiyorum, nasıl insanlarla birlikte olmak istiyorum, nasıl bir çevre istiyorum, nasıl bir iş & nasıl bir ortam istiyorum, nerede & kimlerle daha çok mutluyum sorularından çok değip değmeyeceğini bilmediğim insanlar hakkında o ne istiyor, o nasıl mutlu olur, acaba neden bunu yapıyor, neden böyle düşünüyor soruları üzerine düşündüm. “Dünyayı değiştiremeyeceğimi anlayınca kendimi değiştirmeye karar verdim” sözü altında her ne kadar ezilmek istemiyorsam da dünyayı değiştirmeye de çalışmadım. Sadece dünyada benimle aynı doğrultuda düşünüş ve yaşayış tarzı olan insanlarla birlikte olmaya çalıştım. Çoğu zaman başarılı oldum ve zor durumda olsam arayacak onlarca arkadaşımın olmasını buna borçluyum. Başarılı olduğum zamanlarda yukarıdaki şarkı sözlerinin aksine çabalarımın her şeye değdiğini düşündüm. Ama son 2 seneden beri başta tek tük olsa da son aylarda kendini göstermeye başlıyor bu başarımdaki düşüş.
Artık çabalarımın aslında bir şeye değmediğine inandığım zamanki duyduğum öfkeden bıktım. Bu öfke neye? Bütün bunlara izin veren kendime mi, bilinçsizce kaybettiğim zamana mı, her şeyin kendi etraflarında döndüğünü zanneden ve her söylediğimi üstüne alınan insanlara mı, yoksa öfkenin kendisine mi..? Fazla söze gerek yok (bu kadar yazdıktan sonra denecek laf değil ama
) deyip Linkin Park’ın sözleriyle bitiriyorum yazımı: “I become so numb…”